مبانی نظری ابزارهای الکترونیک، بیمه الکترونیک، تجارت الکترونیک (فصل دوم تحقیق)

مشخصات این متغیر:

منابع: دارد

پژوهش های داخلی و خارجی: دارد

کاربرد این مطلب: منبعی برای فصل دوم پایان نامه، استفاده در بیان مسئله و پیشینه تحقیق و پروپوزال، استفاده در مقاله علمی پژوهشی، استفاده در تحقیق و پژوهش ها، استفاده آموزشی و مطالعه آزاد، آشنایی با اصول روش تحقیق دانشگاهی

نوع فایل:wordوقابل ویرایش

ابزارهای الکترونیک در سازمان ها

دولت الکترونیک شیوه ای است برای دولت ها به منظور استفاده از فناوری جدید که تسهیلات لازم را برای دستیابی مناسب به اطلاعات و خدمات دولتی با کیفیت بالا فراهم می آورد و فرصت های بیشتری را برای مشارکت مردم در فرایندهای دموکراسی ایجاد می‌کند. دولت الکترونیکی دارای چهار اصل راهنماست: 1) تأمین خدمات بر مبنای افزایش حق انتخاب برای شهروندان، 2) در دسترس قرار گرفتن بیشتر دولت و خدمات آن، 3) تأمین شمول اجتماعی در زمینه‌های مختلف و 4) استفاده بهتر از اطلاعات (کیا، 1386).

دولت الکترونیکی را می‌توان چنین تعریف کرد : به کارگیری فناوری اطلاعات در بخش‌های مختلف دولت به منظور افزایش بهره‌وری و ارتقا سطح خدمات‌رسانی. مهم‌ترین نتیجه این امر ، افزایش رضایت مردم خواهد بود به شرطی که پیاده‌سازی دولت الکترونیکی به طور صحیح و با موفقیت صورت گیرد . به عبارت دیگر ، دولت الکترونیکی با این که می‌تواند یک گام اساسی برای دولت‌ها باشد، چالش برانگیز نیز است.اگر دولت‌ها نتوانند خدمات الکترونیکی را به صورت یکنواخت و قابل دسترس ، در اختیار عموم افراد جامعه قرار دهند، دولت الکترونیکی منجر به شکاف طبقاتی بیش‌تر در جامعه و در نهایت نار‌ضایتی مردم، و افزایش مشکلات خواهد شد  (تئو و همکاران[1]، 2007).

ایجاد دولت الكترونیكی، چشم‌اندازی است كه از برآیند تلاش‌های مبتنی بر توسعه IT در کشور شکل گرفته است. انجام این مهم با روش‌های سنتی و بوروکراتیک که قبلا حاکم بوده است، امکان‌پذیر نمی‌باشد، لذا لازم است تا کلیه اجزای دولت و حکومت قدم به قدم با بقیه اجزای جامعه وارد دنیای دیجیتال شده و کلیه خدمات و اطلاعات لازم را به صورت برخط در اختیار همگان قرار دهند تا کلیه بخش‌های جامعه بتوانند به راحتی با کیفیت بالاتر و هزینه بسیار کمتر از قبل با اجزای دولت ارتباط داشته و خدمات لازم را دریافت نمایند و به تبادل اطلاعات بپردازند. به عبارت دیگر، دولت باید با استفاده تکنولوژی‌های جدید به ویژه کاربرد اینترنت، به گسترش دسترسی و ارائه اطلاعات و خدمات دولتی به شهروندان، شرکت‌های تجاری، کارمندان، کارگران و دیگر اقشار جامعه و همچنین خود اجزای دولت بپردازد که مفهوم این امر همان ایجاد دولت الکترونیک یا دولت دیجیتال می باشد (هادیان، 1389).

لازمه رسیدن به چنین دولتی داشتن زیر ساخت‌های پایدار ارتباطی و اطلاعاتی، شهرهای الکترونیکی و شهروندان الکترونیکی است. مفهوم شهروند الکترونیک هم ویژگی‌های یك  شهروند جامعه اطلاعاتی را بیان می‌كند.  شهروند جامعه اطلاعاتی فردی است كه از مهارت‌های لازم برای بهره گیری از فناوری‌های سخت‌ا فزاری و نرم‌ا فزاری می باشد. در بسیاری از كشورهای جهان، دولت الكترونیكى بر اساس چشم‌انداز شهروند الكترونیكى بنا شده‌است (محکی، 1386).
یکی از الزامات اساسی برای ورود دولت به عصر دیجیتال آن است که فناوری ارتباطی و اطلاعاتی جدید جانشین جریان مکاتبات بین هرم دولت و دریافت‌کنندگان خط‌‌مشی و مشتریان خدمات دولتی شود. همکاری گسترده بین دولت و مشتریان نه تنها مساله‌ای مربوط به مراوده الکترونیکی است بلکه هدف کیفیت بیش‌تر و قابل اعتماد بودن خدمات است . تمام دولت‌ها در تلاش هستند تا خود را برای اقتصاد دیجیتالی و جامعه اطلاعاتی آماده کنند . طبق نظریه 'کارو' برای تحقق دولت الکترونیکی در جامعه اقدامات زیر ضروری است: (اندوبیزی و لابوآن[2]، 2008).