اثربخشی تئاتر درمانی بر ناگویی هیجانی

نابینایی پدیده ای است بس کهن که می توان گفت قدمتی به اندازه حیات انسان دارد. تعاریف ابتدائی نابینایی را به دو دسته نابینایی آموزشی و نابینایی قانونی(هالاهان و کافمن، 2003؛ ترجمه علیزاده و همکاران، 1392) تقسیم می کنند. در حالی که نامنی و همکاران (1381) سطوح معلولیت بینایی را به معلولیت بینایی عمیق، معلولیت بینایی شدید و معلولیت بینایی متوسط طبقه بندی می کند. آما آنچه در این میان مهم است شرایط روانی حاکم بر روحیات فرد نابینا است.

دانش آموزان نابینا به علل متعدد مانند نگرش های منفی جامعه به نابینا، تصویر ذهنی جامعه درباره درمانده و وابسته بودن نابینایان، حمایت افراطی و همدلی بی مورد والدین (آلبرت[1]، 2005)، دریافت نکردن بازخورد چشمی درباره رفتارهایشان، فقدان سرمشق گیری، نداشتن مهارت های چشمی ویژه، ناتوانایی در موضع یابی و تعیین محل افراد (هالاهان و کافمن، 2003؛ ترجمه علیزاده و همکاران، 1392)، طرد و واکنش منفی والدین به فرزند نابینایشان زیرا فرزندشان آنها را با لبخند و تماس چشمی مناسب تقویت و دلگرم نمی کند و طرد توسط همکلاسی های نابینای خود زیرا که دانش آموزان نابینا ممکن است زیاد سوال کنند یا عواطف نامناسبی از خود نشان دهند (والاس[2]، 2001؛ کورتسهالز[3]، 1998؛ کلکلیس[4]، 1992)، طرد به علت آگاهی کم درباره بازی ها، چرا که اغلب کم رواند و نمی توانند توجه همبازی های بینای خود را جلب کنند که همبازی های پاسخ گو و صمیمی را ترجیح می دهند، جلب کنند. گفتگو های کوتاه و خود محور و تمرکز نداشتن بر فعالیت های گروهی (مک کاسپی[5]، 2003)، رفتار های قالبی مانند تکان دادن بدن و مالیدن چشم (الوین، سلوارج، پخارل[6]، 2007)، ناتوانی در پیدا کردن راهکارهای مناسب غلبه بر نداشتن اعتماد به نفس و مشکلات در روابط بین فرد با مشکل مواجه می شوند (مستعلمی، 1381). هاره و آرو (2000، به نقل از توزنده جانی، صدیقی، نجان و کمال پور، 1386) در پژوهش خود نشان دادند، نوجوانان با آسیب بینایی، به ویژه آنهایی که نابینا بودند، مشکلات بیشتری در روابط بین فردی و تعاملات اجتماعی با دوستان خود داشتند.

مشکلات بین فردی، مشکلاتی هستند که‌ در‌ رابطه‌ با دیـگران تـجربه می‌شوند و آشفتگی روانی ایجاد می‌کنند (هرویتز[7]، 1994) یا با این دسته از ناراحتی‌ها (آشفتگی‌های روانی) در ارتباط قرار می‌گیرند (هرویتز، روزنبرگ[8]، بایر[9]، یورنو[10] و ویلسینور[11]، 1988). گرچه شناسایی ماهیت بین فردی‌ مشکلات‌ روانشناختی (شخصی) سابقه‌ای‌ طولانی دارد، تا کار هرویتز برای بررسی و ساماندهی‌ این مشکلات‌ به گـونه‌ای کـه بـرای پژوهشگران مفید باشد تلاشی انـجام نـشده بـود. هرویتز و همکاران او (هرویتز، 1979؛ هرویتز و همکاران، 1988؛ هرویتز و ویتکاس[12]، 1986) با تحلیل دقیق مشکلات‌ گزارش‌شده‌ در‌ مصاحبه‌های بالینی توانستند مجموعه‌ای از مشکلات بین شخصی، شامل مشکلات افراد در‌ زمینه قاطعیت[13]، مردم‌آمیزی[14]، اطاعت‌پذیری[15]، صمیمیت[16]، مسئولیت‌پذیری[17] و مهارت‌گری[18] را شناسایی، تلخیص و فهرست کنند.

پژوهش ها نشان داده است محدودیت و ناتوانی فرد برای همدردی و همدلی با دیگران روابط بین شخصی را، مخصوصاً در زمینه های مردم آمیزی و صمیمیت، تحت تاثیر قرار می دهد و با مشکل مواجه می سازد. بر این اساس، یکی از عواملی که از طریق نقص و ناتوانی در همدردی و همدلی، مشکلات بین شخصی را افزایش می دهد، ناگویی هیجانی[19] است (بشارت و همکاران، 1393).

فهرست مطالب

بیان مسئله

اهمیت و ضرورت

پیشینه پژوهش

پژوهش های داخلی

پژوهش های خارجی

اهداف:

هدف کلی

اهداف جزیی

فرضیه ها

تعاریف مفهومی و عملیاتی متغیر ها

روش

جامعه، نمونه و روش نمونه گیری

ابزار

روش تجزیه و تحلیل اطلاعات

منابع فارسی

منابع لاتین